Friday 20 November 2020

अभिनेत्री स्यान्ड्रा र हाम्राको त्यो भाइरल रोमान्स

 

अभिनेत्री स्यान्ड्रा र हाम्राको त्यो भाइरल रोमान्स

त्यो प्रेम


महाराज चन्द्र शमशेर जबराका छोरा (राणा राजकुमार) जनरल विष्णु शमशेर र अमेरिकी अभिनेत्री स्यान्ड्रा रेम्बोको झन्डै एक शताब्दीअघिको यो प्रेम रोमान्सको किस्सा आजका दिनमा भए भाइरल भनिन्थ्यो होला। सन् १९३० को दशकमा युरोपमा भएको यो घटनाले तत्कालीन समयमा अखबारका पानामा सर्वत्र चर्चा पाएको थियो। युरोप-अमेरिका एवं एसियामा त्यतिबेला छापिएका पत्रपत्रिकाहरूका खबरका आधारमा यो लेख तयार पारिएको छ। 

तत्कालीन राणा प्रधानमन्त्री महाराज चन्द्र शमशेर जबराकी कान्छी बडामहारानी बालकुमारीको तर्फबाट जन्मिएका पहिलो एवं चन्द्रका आठ भाइ छोरामध्ये छैठौँ छोरा हुन्, जनरल विष्णु शमशेर जबरा। उनको जन्म सन् १९०६ को नोभेम्बर महिनामा भएको थियो। २८ वर्षसम्म अविछिन्न रूपमा मुलुकको शासन सत्ताको बागडोर सम्हालेका चन्द्र शमशेरले आफ्ना सन्ततिका लागि प्रशस्तै धनसमेत जम्मा गरिदिएका थिए। सन् १९२९ मा उनको निधन भएपछि उनका आठ भाइ छोराहरूले बाबुको सम्पत्तिको अंशबण्डा गर्दा प्रत्येकको भागमा त्यतिबेलै करिब ८० लाख रुपैयाँ बराबरको सम्पत्ति परेको थियो। चन्द्र शमशेरका यिनै छोरा विष्णु शमशेरको अंशबण्डामा ८० लाख रूपैयाँ परेको अंशबण्डासम्बन्धी कागजात आफूले हेरेको भनी सरदार भीमबहादुर पाँडेले ‘त्यस बखतको नेपाल’को पहिलो भागमा उल्लेख गरेका छन्। 

विष्णु शमशेरको विवाह ११ वर्षको उमेरमा उर्मिला राज्यलक्ष्मीदेवीसँग भएको थियो। बाबु चन्द्र शमशेरको निधनपछि प्रधानमन्त्री भीम शमशेरको पालामा नै विष्णुशमशेर राणा रोलक्रमबाट हटेर सन् १९३१ मा नै सधैँका लागि उतै बस्ने गरी बेलायततर्फ लागिसकेका थिए। उतै लन्डनमा नै सोही वर्ष विष्णु शमशेरको छोरा पीताम्बर शमशेरको जन्म भएको थियो। 

ठूलो धन राशिसहित २५ वर्षको कटौले उमेरमा युरोप प्रवेश गरेका जनरल विष्णु शमशेर युरोपका औपचारिक समारोहमा सहभागी हुँदा नै उनको व्यक्तित्वले सञ्चारमाध्यमको ध्यान खिचिसकेको थियो। ठूलो दलबलसहित सन् १९०८ मा बेलायतको भ्रमण गरेका महाराज चन्द्र शमशेर जसले बेलायती सम्राट् जर्ज पञ्चमदेखि राजकुमार एडवार्डसम्मलाई नेपाल भित्र्याएर सिकार मात्र खेलाएनन्, उनले प्रथम विश्वयुद्धमा बेलायतलाई सैन्य र आर्थिक सहयोगसमेत उपलब्ध गराएका थिए। बेलायतलाई तिब्बत पस्न सघाएर पनि तिनले मित्र ठानेका चन्द्र शमशेरको छोरा हुनुका नाताले पनि बेलायतसहित युरोपमा विष्णु शमशेरको महत्व थियो। उनलाई त्यहाँका मिडियाले ‘प्रिन्स विष्णु अफ नेपाल’ भनी सम्बोधन गरेर खबर छाप्थे। 

झन्डै सय वर्षअघिको यो प्रेमकथा कुनै कालजयी सिनेमा वा आख्यानभन्दा कम रोमाञ्चक छैन। र, अक्सर दुःखान्तक महाआख्यानहरू नै सदाबहार हुन्छन्, सदाबहारको सीधा सम्बन्ध मिलन हैन, विछोडसँग हुन्छ। 










उच्च घरानियाँ महँगो पोसाक, आकर्षक जीउडालसहितको व्यक्तित्व त्यो सँगै सिंगो युरोपका विभिन्न मुलुकका महँगा सहरका बडेबडे पार्टी आयोजना गरी प्रशस्त धन खर्चने हैसियत भएका कारण पनि विष्णु त्यतिबेला त्यताको पश्चिमा समाजमा साह्रै आकर्षक व्यक्ति थिए। विष्णु शमशेर युरोप पुगेको अर्को वर्षको सन् १९३२ को सुरुवाततिर फ्रान्सको एउटा भव्य कार्यक्रममा उपस्थित हुन पेरिस पुगेका थिए। त्यही भव्य कार्यक्रमका नृत्यका लागि अमेरिकी सांगीतिक समूहका साथ हलिउड अभिनेत्री ‘डोरोथी रेम्बो’ उर्फ ‘स्यान्ड्रा रेम्बो’समेत त्यहीँ पुगेकी थिइन।

स्यान्ड्रा सन् १९०९ मा अमेरिकाको क्यालिफोर्नियामा जन्मिएकी, न्युयोर्कमा बसाइँ सरी त्यहाँ एकाध चलचित्रमा अभिनय गरेकी पछि नृत्यङ्गनाका रूपमा परिचित भएकी थिइन्। जसलाई सञ्चार माध्यमले कतै हलिउड अभिनेत्री,  कतै बार डान्सर त कतै अमेरिकी डान्सर भनेरसमेत लेखेका छन्। त्यही कार्यक्रममा सुन्दरी स्यान्ड्राले नृत्य प्रदर्शन गरेकी थिइन्। सायदै तिनको सुन्दरताबाट विष्णु मोहित भए होलान्, त्यस्तै विष्णुको आकर्षक व्यक्तित्वबाट स्यान्ड्रासमेत मोहित भई होलिन्। 

उनीहरू दुवैका लागि फ्रान्सको उक्त भेट नै स्मरणीय रह्यो। त्यसको केही दिनलगत्तै लन्डनको डोरचेस्टर होटेलमा भएको मध्यरातको भेटले नै उनीहरूको सम्बन्धलाई नयाँ मोड दियो। स्यान्ड्राले पछि दिएको बयानअनुसार त्यहाँ विष्णुको आकर्षक व्यक्तित्वबाट उनी एकतर्फी रूपमा विष्णुको प्रेममा परिन्। त्यसपछि घटनाक्रम धेरै छिटो विकसित हुँदै गए। भेटघाट र रोमान्स बाक्लिन थाल्यो। लन्डनको भेटको एक सातापछि विष्णुले मलाई प्रेम प्रस्ताव राखे, जसलाई मैले स्वीकार गरेँ। अनि हामी अगाडि बढ्यौँ भनेकी छिन्। (ओटागो डेली टाइम्स, ५ अप्रिल १९३४) 

त्यसपछिका दिनमा उक्त जोडीको त्यो प्रेम प्रसंगले भने केही समय लगातार मिडियामा चर्चा पाइरह्यो। अर्को वर्ष सन् १९३३ बाट स्थानीय एवं अन्तर्राष्ट्रिय अखबारहरूमा पूर्व हलिउड अभिनेत्री स्यान्ड्रा नेपालका राजकुमार विष्णुसँग प्रेममा, त्यस्तै केहीले नृत्यङ्गना स्यान्ड्राले नेपालका सम्पन्नशाली हिन्दु राजकुमारसँग विवाह गर्दै लगायतका शीर्षकमा विष्णु र स्यान्ड्रा दुवैका तस्बिरसमेत छापिन लागे। 

विष्णु र स्यान्ड्राको प्रेमबारे अन्तर्राष्ट्रिय समाचार एजेन्सी ‘दी युनाइटेड प्रेस’ त्यस्तै ‘दी एसोसिएट प्रेस’ले समेत उनीहरूबारे थुप्रै खबर सम्प्रेषण गरिरहेका थिए। उनीहरू युरोपको विभिन्न मुलुकका विभिन्न सहरहरूमा घुमिरहेका विष्णुले स्यान्ड्रालाई निकै बहुमूल्य हिरा जवाहरत लगायतका उपहार दिएका खबरसमेत सम्प्रेषण भइरहेका थिए। यता नेपालमा आमनागरिकले राम्रोसँग दुई छाक खानसमेत नखाई, एकसरो कपडाले जिउसमेत ढाक्न नपाई सरकारलाई तिरेको कर जुन चन्द्रशमशेरको ढुकुटीमा गएर जम्मा भएको थियो, त्यसैको अंश पाएका विष्णुले उता युरोपमा रोमान्समा खर्चिरहेका थिए। 

विष्णु र स्यान्ड्राले छिट्टै विवाह गर्दैछन्। अमेरिकी युवती नेपाली हिन्दु राजकुमारको बेहुली हुँदैछिन् भन्ने अखबारी खबर लामो समय यता चल्दै आइरहेको थियो। त्यसैलाई पुष्टि गर्ने गरी अचानक सन् १९३४ २९ जनवरीमा अभिनेत्री स्यान्ड्राका मातापिताले अमेरिकाको क्यालिफोर्नियाबाट सार्वजनिक उद्घोष गरे। उनीहरूकी छोरी स्यान्ड्राले नेपालका निकै सम्पन्नशाली हिन्दु राजकुमार विष्णुसँग बिहे गर्दैछन्। आगामी फेब्रुअरी महिनामा उनीहरूले लन्डनमा औपचारिक समारोहबीच विवाह गर्नेछन् त्यसका लागि आज भोलि नै अमेरिकाबाट स्यान्ड्रा इटालीका लागि प्रस्थान गर्नेछिन्। (लिड्स मर्करी र दी इन्डियन एक्स्प्रेस, ३० जनवरी १९३४) 

स्यान्ड्राका अभिभावकले विष्णु र स्यान्ड्राको विवाह हुन लागेको जानकारी गराउनासाथ त्यो खबर यसरी फैलियो कि त्यसले त्यतिबेला भारतको कलकत्तामा रहेका जनरल विष्णुले तत्काल खण्डन गर्नुपर्ने अवस्था आयो। अर्को दिन नै विष्णुले स्यान्ड्राका अभिभावकको उक्त कुरालाई इन्कार गर्दै त्यसमा कुनै सत्यता नरहेको र विवाह नहुने जानकारी गराएको भन्ने खबर छापियो। (दी टोलेडो न्युज, ३१ मार्च १९३४) 

अर्को दिन नै विष्णुले इन्कार गरेको विषयभन्दा पनि बढी विष्णु र स्यान्ड्राको विवाह हुने खबर तीव्र गतिमा अझै अर्को एक महिनासम्म लगातार छापामा छाइरह्यो। केही अखबारले विष्णुले आफ्नी पत्नीसँग सम्बन्धविच्छेद गर्नेसम्मको खबर सम्प्रेषण गरे भने केहीले नेपालमा बहुविवाह प्रथा कायम रहेकाले स्यान्ड्रासँगको विवाहमा कुनै आपत्ति नपर्ने गरी खबर छापे। 

विष्णुले इन्कार गरेको एक हप्तापछि उता स्यान्ड्राले समेत क्यालिफोर्नियाबाट इटालीका लागि प्रस्थान गर्नुपूर्व आफूहरू सम्बन्धमा रहेको र जतिबेला पनि विवाह गर्न सक्ने जानकारी दिइन्। साथै उनले राजकीय कारणले विष्णुले विवाह गर्न नमानेको बारे आफूले केही भन्न नसक्ने तर विष्णुको पत्नीका बाबजुदसमेत आफूलाई विवाह गर्न कुनै असर नपर्ने भन्दै विवाह हुने बताइन्। (पिटर्सबर्ग प्रेस, ६ फेब्रुअरी १९३४) 

त्यसै गरी १२ फेब्रुअरी १९३४ को ‘ओटागो डेली टाइम्स’को ‘प्रिन्स एन्ड एक्ट्रेस’ शीर्षकको अर्को समाचार स्यान्ड्राको बयानमा आधारित भएर छापियो। उनका अनुसार उनी नै विष्णुको एकतर्फी प्रेममा परेकी थिइन् र उनीहरूले छिट्टै विवाह गर्दैछन् त्यसमा कतै, केही कुनै अवरोध छैन। विष्णुको बाल्यावस्थामा नै एघार वर्षको उमेरमा पारिवारिक कारणले विवाह भएकाले विष्णु श्रीमतीसँग खुसी नरहेकाले श्रीमती उर्मिलालाई छोराका साथ नेपाल फर्काउने र आफूहरू बिहेपछि लन्डनमा रहने बताइन्। विष्णुले विवाहलाई इन्कार गरेको भन्नेबारे उनले विष्णुले त्यसो भने भन्ने आफूलाई विश्वास नरहेकाले विवाह हुने पुनः ठोकुवा गरिन्। साथै उनले आफू ११ फेब्रुअरीमा न्युयोर्कबाट पहिले सिधै इटाली जाने त्यहाँ विष्णुसँग भेट गरी आफूहरू लन्डन जाने र लन्डनमा नै औपचारिक रूपमा विवाह गरी बाँकी जीवन त्यहीँ बिताउने उद्घोष गरिन्। 

हुनत त्यो समयभन्दा करिब आठ दशक पहिले युरोपको भ्रमणमा रहेका तत्कालीन प्रधानमन्त्री जंगबहादुरसमेत बेलायत र फ्रान्समा त्यहाँका युवतीसँग प्रेममा परे, त्यसमा उनले ठूलो धनराशिसमेत खर्च गरे भनी प्रशस्त लेखिएको छ। इतिहासमा कसैले त जंगबहादुरले ती युवती छाड्न नसकेकाले उतै राजदूत भएरसमेत बस्न चाहेका थिए भनेर लेखेका छन्। तर बेलायतले बीचमा भाँजो हालेका हुनाले तिनले ती पश्चिमा युवती नेपाल भित्र्याउन सकेनन् नभए तिनले केही युवती नेपालसमेत भित्र्याउन चाहन्थे भनी त्यतिबेलाका पत्रिकाहरूमा छापिएको छ। 

विष्णु र स्यान्ड्राको हकमा समेत अखबारी हल्ला चल्दै गर्दा विष्णु र स्यान्ड्रा दुवैलाई बिहेको मामिलामा बेलायती प्रतिनिधि, त्यस्तै नेपालबाट समेत सचेत गराउन थालिएको बताइन्छ। यो कुरा पछिका दिनमा राजकीय कारणबाट विष्णुले स्यान्ड्रासँग बिहे गर्न सकेनन् भनी लेखिएकोबाट पाइन्छ। त्योसँगै सन् १९३४ मा सोही वर्ष नेपालले बेलायतमा दूतावास स्थापना गर्दै गरेकाले पनि विष्णुको उक्त कदमबाट नेपालमाथि आफ्नो एकाधिकार जमाएको ठान्ने बेलायत नचिढियोस् भनी नेपालले समेत विष्णुलाई उक्त कदम लिनबाट सचेत गराएको हुन सक्छ। 

केही मिडियाले विष्णुको धनदौलतबारे समेत लगातार खबर सम्प्रेषण गरिरहे। जसमा अस्ट्रेलियाको साप्ताहिक अखबार ‘अस्ट्रेलियन वुमेन्स विक्ली’को २४ मार्च १९३४ को अंकमा विष्णुको कुल सम्पत्ति ३० लाख पाउन्ड रहेको भनेर छापियो। त्यस्तै अखबारमा उनीहरूले विवाह गरिसकेको तर विष्णु हिन्दु समुदायको विवाहित त्यस्तै राजकीय कारणले नेपालले सहमति प्रदान गर्न नसक्ने हुनाले बाहिर औपचारिक रूपमा विवाह गर्न मात्र केही प्रक्रिया लम्बिरहेको खबर सम्प्रेषण गरे। उनीहरूको विवाहलाई लिएर खबर छाप्ने क्रम फेब्रुअरी महिनाभरि निरन्तर भइरह्यो। 

विष्णु र स्यान्ड्राले गोप्य रूपमा विवाह गरिसकेका छन् भन्ने फैलँदो खबरलाई इन्कार गर्दै पुनः ३ मार्च १९३४ का दिन विष्णुका वकिल केरले एक विज्ञप्तिमार्फत अहिलेसम्म उनीहरूको विवाह नभएको र आगामी दिनमा समेत विवाह हुनै नसक्ने जानकारी गराउँदै प्रेसलाई यस्ता किसिमका खबर नछाप्न सुझाएको खबर ६ मार्च १९३४ को अंकमा ‘दी इन्डियन एक्सप्रेस’ले छापेको छ। 

त्यसको करिब १० दिनपछि १३ मार्चमा फ्रान्सको पेरिसमा रहेका विष्णुले आफू बसिरहेकै होटेलमा पत्रकार सम्मेलन आयोजना गरे। त्यहाँ आफू र स्यान्ड्राको विवाह बारे स्यान्ड्राका मातापिताले सार्वजनिक गरेको विज्ञप्तिमा कुनै तथ्य नभएको बताउँदै हालसम्म आफूहरूले विवाह नगरेको र आगामी दिनमा समेत विवाह नगर्ने जानकारी प्रेसलाई दिए। साथै उनले आफू आफ्नी पत्नी र छोरासँग खुसी रहेकाले आफ्नो परिवार भेट्न छिट्टै लन्डन फर्किन लागेको जानकारी गराए। उक्त होटेलमा साथै बसेकी तर पत्रकार सम्मेलनमा सहभागी नभएकी स्यान्ड्रालाई पछि पत्रकारहरूले भेटी उनीसँग त्यसबारे प्रतिक्रिया लिन खोज्दा उनले त्यसमा कुनै टिप्पणी गर्न इन्कार गरिन्। (दी स्पोक्समेन रिभ्यु, १४मार्च १९३४) 

विष्णु र स्यान्ड्राको पेरिसको उक्त भेटले त्यहाँ सबै कुराको छिनोफानो गरेको हुनुपर्छ। विष्णुले स्यान्ड्रालाई आफूले विवाह गर्न नसक्ने जानकारी स्पष्ट रूपमा गराएको हुनुपर्छ, त्यसैले स्यान्ड्रा र उनको अभिभावकका तर्फबाट त्यसपछि विवाहबारे अन्य कुनै विज्ञप्ति आएन। सोही मार्चको अन्त्यसम्ममा विष्णु र स्यान्ड्राको बिहे हुन नसक्ने खबर छापिए। ती खबरहरूमा विष्णु पहिले नै विवाहित भएकाले, उनी हिन्दु धर्मावलम्बी भएकाले गैरहिन्दुका साथ विवाह गर्न ‘बन्देज’ भएकाले, त्यस्तै विष्णुको यस्तो विवाहलाई उनको राज्यले अस्वीकार गर्ने भएकाले राजकीय कारण पनि बिहे गर्न मानेनन् भन्ने खबर आएका थिए। 

अप्रिल १९३४ बाट विष्णु र स्यान्ड्राबारेका खबर छापिने क्रम बन्द भएको देखिन्छ। तर अर्को वर्ष सन् १९३५ तिर पुनः स्यान्ड्राको कुनै अरबी मुलुकको राजकुमारसँग सम्बन्ध जोडिएपछि आउने एकाध खबरमा विष्णुको नामसमेत छापिने गरेको पाइन्छ, उनको भूपू मायालुका रूपमा। स्यान्ड्रालाई संसारका धनी र सुयोग्य नेपाली राजकुमार र अरेबियन राजकुमारका साथ सम्बन्ध जोड्न अति सुन्दरी र प्रभावशाली महिलाका रूपमा चर्चा गरिएको पाइन्छ। 

१९३६ नोभेम्बर महिनामा विष्णु शमशेरको लन्डनस्थित आवासबाट करिब दस हजार पाउन्ड बराबरको गहना चोरी भएपछि पुनः एकपटक अखबारमा विष्णु र स्यान्ड्राबारेको पुरानो प्रेम चर्चा छापिएको पाइन्छ। त्यतिबेला विष्णु अत्यन्तै सम्पन्नशाली नेपाली राजकुमार हुन्, जसको घरबाट बहुमूल्य गहनाको चोरी भयो। तर यतिबेला चोरी भएको गहना भन्दा पनि बहुमूल्य गहना विष्णुले सम्बन्धमा छँदा स्यान्ड्रालाई उपहार दिएका थिए भनी लेखिएको पाइन्छ। 

सन् १९३७ मा बेलायतमा जर्ज छैठौँ राजा भए। उनका कान्छा भाइ थिए, राजकुमार जर्ज। जसको नाम समेत उनै स्यान्ड्रासँग जोडियो। र अब पश्चिमा छापामा बेलायती राजपरिवारका सदस्य जर्जसहित स्यान्ड्राको सम्बन्ध अरेबियन राजकुमार र नेपाली राजकुमार विष्णु सँगसमेत सम्बन्ध थियो भनी लेखियो। यी सबैमध्ये सबैभन्दा बढी सम्पन्न र आकर्षक व्यक्ति राजकुमार विष्णु थिए, जसले स्यान्ड्राको बडो ठूलो इच्छाका बाबजुद पनि विवाह गर्न इन्कार गरे भनी लेखिएको पाइन्छ। 

दोस्रो विश्वयुद्धका दौरान सन् १९४१ मा अभिनेत्री स्यान्ड्राले जर्मनीका नाजी सेनाका ७१ वर्षीय वृद्ध मेजर जनरल फ्रान्ज रिट्टेर भोन एपसँग पेरिसमा विवाह गरिन्। त्यतिबेला ३२ वर्षीय सुन्दर युवतीले ७१ वर्षीय नाजी जनरलसँग किन बिहे गरिन् भन्नेबारे अखबारमा उनी नाजी जनरलको सैन्य पोसाकबाट अति मोहित भइन् भन्ने गरी खबर छापिएको पाइन्छ। ( दी वल्र्ड न्युज सिड्नी, १ फेब्रुअरी १९४१)

उनको विवाहलाई लिएर धेरै खबर छापिँदा सबैभन्दा बढी विष्णुको प्रसंग छापियो। उही सुयोग्य एवं सप्पन्नशाली राजकुमार जसले लामो सम्बन्धका बाबजुद विवाह गर्न इन्कार गरे भन्ने खबर आयो। त्यस्तै केही अखबारका हेडलाइनमा भने सुन्दरी स्यान्ड्राले नाजीसँग बिहे गरिन् तर उनका पूर्वप्रेमी राजकुमार विष्णु बिमारी परे र सार्वजनिक रूपमा देखा पर्दैनन् भन्ने खबरसमेत छापिए। दोस्रो विश्वयुद्धका दौरान हिटलरको नाजी खुफिया एजेन्सीले स्यान्ड्रालाई अमेरिकी खुफिया एजेन्सीको आरोपमा अमेरिका नै डिपोर्ट गर्‍यो। 

विष्णु लन्डनबाट बहामसको नासु टापुमा सन् १९४१ को अगस्टमा बसाइँ सरे र उनी त्यतै बस्न थालेका थिए। सधैँ अखबारी चर्चाको केन्द्रमा रहने जनरल विष्णुको नामसँग जोडिएर सन् १९४३ को सेप्टेम्बरमा अर्को गम्भीर घटना बाहिर आयो। बहामसस्थित विष्णुको निवासमा एक २५ वर्षीय अमेरिकी युवती कुन्जको शंकास्पद मृत्युसँग सम्बन्धित घटना। आफ्ना श्रीमान् विलियम र अन्य साथीहरूसँग विष्णुको निवासमा बास बसेकी उनको शंकास्पद निधनले विष्णुलाई समेत अड्डा-अदालत धाउनुपर्ने बनायो। 

पछिल्ला दिनहरूमा बहामसको बसाइँमा विष्णु साह्रै धेरै रक्स्याहा भइसकेका थिए। ४ फेब्रुअरी १९४६ को बिहान स्थानीय समय अनुसार ८:२० मा ४० वर्षको अल्पायुमा बिस्तारामा सुतेकै अवस्थामा जनरल विष्णु मृत पाइए। विष्णुको निधनको सूचना उनको सेवामा खटिएकी नर्समार्फत आफूले पाएको पछिल्लो ५ वर्षयता विष्णुका चिकित्सक रहेका डा. क्वाकेनबुसले स्थानीय प्रहरीलाई दिएको बयानमा बताएका थिए। उनको शंकास्पद निधनलाई लिएर त्यतिबेला हत्या वा आत्महत्या जस्ता निकै विषय बाहिर आए पनि अन्त्यमा तिनै डाक्टरले अत्यधिक रक्सीसेवनका कारण हृदयघात भएर उनको मृत्यु भएको जानकारी दिए। (ओटवा सिटिजन, ६ फेब्रुअरी १९४६)

विष्णुको शवलाई बहामसबाट भारतको बनारससम्म ल्याएर बनारसमा नै उनको हिन्दु परम्पराअनुसार अन्त्येष्टि गरियो। 

स्यान्ड्राका नाजी जनरल पतिको सन् १९४७ मा जर्मनीमा निधन भयो। नाजीको निधनपछि स्यान्ड्राले अमेरिकी सञ्चार घरानाका धनाढ्य मालिक जर्ज र्‍यान्डोल्फ हियरेस्टसँग विवाह गरिन्। विवाहपछि उनीहरू लस एन्जल्समा बस्न थाले र विष्णुको निधनको चार दशकपछि सन् १९८७ मा अमेरिकाको सियाटलमा स्यान्ड्राको निधन भयो। (रेम्बो फेमिली ट्री पुस्तक)

अन्नपूर्ण पोष्टको फुर्सद परिशिष्टांक  ०६ असार २०७७


भारतीय सैन्य मिसन : कालापानी अतिक्रमण र उत्तरी चेक पोस्टबाट बहिर्गमन

 

भारतीय सैन्य मिसन : कालापानी अतिक्रमण र उत्तरी चेक पोस्टबाट बहिर्गमन

कूटनीति


‘प्रजातान्त्रिक नेपालमा भारतीय सैन्य मिसन आएको भए पनि त्यसको बीजारोपण भने राणाकालमा नै भइसकेको थियो। कालापानी र गुन्जीमा सन् १९५८ यता नै भारतीय सुरक्षा पोस्ट रहेको भन्ने भारतीय दस्तावेजमा देखिएकाले सन् १९६२ को भारत-चीन युद्ध भन्दा अगावैदेखि अतिक्रमणमा परेको कालापानीबाट भारतीय सुरक्षाकर्मी हटाउने कुनै पहल उत्तरी सीमाबाट भारतीय चेक पोस्ट हटाउँदा पनि भएको देखिएन।’

शीर्षकमा उल्लेख भएबमोजिम नेपालमा भारतीय सैन्य मिसन आगमन, त्यस्तै कालापानी क्षेत्रमा भारतीय अतिक्रमणको पृष्ठभूमिसहित नेपालको उत्तरी सीमामा सञ्चार उपकरणसहित करिब १८ वर्षसम्म रहेका १७ भारतीय चेक पोस्टको नेपाल बहिर्गमनमा यो लेख केन्द्रित छ। 

सार्वजनिक भइसकेका र हाल उपलब्ध रहेका तत्कालीन समयका भारतीय गोप्य दस्तावेजहरूको अध्ययनसँगै तत्कालीन समयमा भारतीय अखबारहरूमा प्रकाशित समाचारका आधारमा यो लेख तयार पारिएको छ। 

नेपाली सेनालाई आधुनिकीकरण गर्न भनेर प्रजातान्त्रिक नेपालका प्रधानमन्त्री मातृकाप्रसाद कोइरालाको कार्यकालमा रक्षा दलको विद्रोहलाई कारक देखाएर नेपालको आग्रहमा सन् १९५२ मा भारतीय सैन्य मिसन नेपाल आएको भनिएको भए पनि त्यसको बीजारोपण भने राणाकालमा नै भइसकेको थियो भन्ने नेपालस्थित भारतीय राजदूतको नेपालसम्बन्धी नोटबाट प्रस्ट झल्किन्छ। भारत स्वतन्त्र हुनासाथ चीनको सत्तामा समेत माओत्सेतुङको नेतृत्वमा चिनियाँ कम्युनिस्ट पार्टीको उदय भयो।

त्यसलगत्तै तिब्बतमा माओका लालसेना प्रवेश गरेपछि भारतले उत्तरी हिमालयलाई आफ्नो सुरक्षा कवच ठान्न थाल्यो। उसले त्यहाँ आफ्ना सैनिक नै खटाएर त्यसको सुरक्षा आफ्नो हातमा पार्न थालेको भारतीय दस्तावेज र घटनाक्रमबाट नै देखिन्छ।

१९५० फेब्रुअरीमा सम्पन्न नेपालका तत्कालीन प्रधानमन्त्री मोहन शमशेरको भारत भ्रमणका क्रममा उनीसँग भारतका प्रधानमन्त्री जवाहरलाल नेहरुको छलफलका लागि नेपालस्थित भारतीय राजदूत सर सिपिएन सिंहले १८ फेब्रुअरी १९५० को मितिमा तयार गरेको ३ पृष्ठ लामो र ३ बुँदे ‘नोट’को पहिलो बुँदामा उनले ‘नेपालको सुरक्षाका लागि हामीले के गर्ने ?’ भन्ने प्रश्नसहित त्यसबारे यसरी विस्तारमा लेखेका छन् : 

‘हालको नेपाली सेना परम्परागत सेना हो। उनीहरूसँग आधुनिक युद्धका लागि न त पर्याप्त हतियार नै छ, न त राम्रो तालिम नै छ। काठमाडौं उपत्यकामा शान्ति सुरक्षा कायम गर्न पर्याप्त भए पनि यदि मुलुकमा कुनै त्यस्तो गडबडी सुरु हुने हो भने यो सेना सारा नेपालभर शान्ति सुरक्षा कायम गर्न बिल्कुलै पर्याप्त छैन। आफ्नो उत्तरी सिमाना बलियो बनाउन हालसम्म नेपाल सरकारले कुनै कदम नै चालेको छैन, न त उनीहरूले सुरक्षा रणनीतिक स्थितिको सर्र्वेक्षण नै गरेका छन्। त्यसैले वर्तमानको यस्तो खतरापूर्ण स्थितिका माझमा नेपालको सुरक्षाको जिम्मा भारतले लिनुपर्छ। मैले नेपालका प्रधानमन्त्री मोहन शमशेरसँग यो स्पष्ट पारिसकेको छु कि तपाईंहरू बाहिरी आक्रमण वा देशभित्रको आन्तरिक सामान्य विद्रोहबाट समेत मुलुकको सुरक्षा गर्न सक्ने स्थितिमा हुनुहुन्न भनेर। मेरो भनाइसँग प्रधानमन्त्री सहमत भएका छन् र उनले भारतसँग मिलेर नेपालको सुरक्षा व्यवस्था मजबुत पार्ने इच्छा मसँग व्यक्त गरेका छन्। त्यसकारण म यो विषयमा धेरै कठिनाइको महसुस गर्दिनँ र हामीले यसमा कदम चाल्न सक्छौं।’ 

भारतले सुरक्षाकर्मी तैनाथ गरेर आफ्नो क्षेत्र कायम गर्न हरसम्भव कोसिस गर्ने गरेको छ तर उपलब्ध प्रमाण भारतको पक्षमा नभई नेपालको पक्षमा छ।








नेपालको परराष्ट्र र रक्षा मामिलामा विशेष भारतीय चासो र हित सुरक्षित गर्ने मुख्य अभिभारा बोकेर नेपाल उत्रिएका तत्कालीन भारतीय राजदूत सिपिएन सिंहले आफूले उक्त विषय प्रवेश गराएको दुई वर्षमा नै आफ्नै कार्यकालमा भारतीय सेना नेपाल उतार्न सफल भए। 

१९५२ जनवरीको पहिलो हप्तामा सम्पन्न नेपालका तत्कालीन प्रधानमन्त्री मातृकाप्रसाद कोइरालाको भारत भ्रमणको अर्को महिना नै फेब्रुअरीको अन्त्यमा भारतीय सेना नेपाल उत्रियो। नेपाली सेनालाई आधुनिकीकरण गर्न भनी छोटो समयका लागि नेपाल भित्रिएको भारतीय सेनाले आफ्नो गतिविधि बढाउँदै लगेर सञ्चार उपकरणसहित उत्तरी सीमामा १७ भारतीय पोस्ट नै खडा गरेर अर्को १८ वर्षसम्म रहन सफल भयो।

कालापानी र गुन्जीमा भारतीय फौज रहेको भारतीय दस्तावेज र सन् १९५० को भारतीय राजदूतको ३ बुँदे नोटको दस्तावेज

‘इन्डियन मिलिटरी मिसन’का नाममा आएको भारतीय फौजले बीचको केही समय ‘इन्डियन मिलिटरी  ट्रेनिङ एन्ड एड्भाइजरी ग्रुप’ हुँदै ‘इन्डियन मिलिट्री लियाजन ग्रुप’का रूपमा रहिरह्यो। वैधानिक रूपमा काठमाडौं ओर्लिएको भारतीय सेनाले पाँचथरको च्याङथापु, ताप्लेजुङको ओलाङचुङगोला, संखुवासभाको चेपुवाघाँटी, सोलुखुम्बुको नाम्चे, दोलखाको लामाबगर, सिन्धुपाल्चोकको तातोपानी, रसुवाको रसुवागढी र सोम्दाङ, गोर्खाको अठार सय खोला र लार्के भञ्ज्याङ, मनाङको थोराङ पास, मुस्ताङको छुसाङ, डोल्पाको छार्काभोट, मुगुको गुगुगाउँ, हुम्लाको मुचु, बझाङको जावारीकोट, दार्चुलाको टिंकर भञ्ज्याङसम्म आफ्नो चेक पोस्ट स्थापना गर्न सफल भयो। 

कालापानी र अहिले अतिक्रमणमा परेको त्यो क्षेत्रमा भारतीय सुरक्षाकर्मीको उपस्थिति कुन स्वरूपमा कहिलेदेखि छ भन्ने विषयमा सन् १९६२ भन्दा पनि पहिलेका दुई भारतीय दस्तावेज फेला परेका छन्। 

पहिलो हो, उत्तर प्रदेशको सीमा सुरक्षा बलको सन् १९५९ को वर्षभरको गतिविधि समेटेर नैनितालबाट उत्तर प्रदेशका संयुक्त सचिव बि.डी.जयलले सीमा सुरक्षा बल (बोर्डर सेक्युरिटी फोर्स) शीर्षकमा भारतको संघीय गृह मन्त्रालयलाई पठाएको प्रतिवेदन। त्यस्तै अर्को हो, भारत सरकारले नियुक्त गरेको सरकारी आधिकारिक ट्रेड एजेन्टले भारत सरकारलाई बुझाएको सन् १९५९ को प्रतिवेदन। ती दुवैमा त्यतिबेला नै गुन्जी र कालापानीमा भारतीय सुरक्षा पोस्ट रहिसकेको भन्ने बुझिन्छ।

पहिलो दस्तावेजअनुसार कालापानी सुरक्षा पोस्टका लागि मुरादाबाद बाट २ अप्रिल १९५९ मा प्रस्थान गरेको र त्यसको १२ दिनपछि १४ अप्रिलमा कालापानी पुगेको भन्ने छ। साथै यो वर्ष गत वर्षको समयभन्दा ४ दिन अगाडि नै हप्ताभरसम्मको भारी मात्राको हिमपातको सामना गरी त्यहाँ पुगेको भन्ने उल्लेख गर्नुले अघिल्लो वर्ष सन् १९५८ मा पनि कालापानीमा सीमा सुरक्षा पोस्ट र सीमा सुरक्षा बल रहेको भन्ने देखाउँछ। त्यो भन्दा अगाडिको दस्तावेज हालसम्म प्राप्त हुन नसकेकाले प्राप्त दस्तावेजअनुसार सन् १९५८ मा नै कालापानीमा भारतीय सुरक्षाफौजको उपस्थिति भएको भन्ने प्रमाणित गर्छ। 

दोस्रो दस्तावेजले पनि त्यतिबेला कालापानी र गुन्जीमा आधुनिक किसिमको भारतीय सीमा सुरक्षा पोस्ट रहेको भन्ने बुझिन्छ। विगतका वर्षहरूमा तिंकरमा नेपाली सुरक्षा पोस्ट रहेको भए पनि यस वर्ष (सन् १९५९ मा) भने नेपाली सुरक्षाकर्मी धार्चुलाबाट कतै पनि हलचल नै गरेनन् भन्ने उल्लेख छ। साथै उक्त दस्तावेजमा तिंकर नेपाल चीन सिमानाको २० किलोमिटरभित्रको दूरीमा अवस्थित छ भन्ने किटान गरिएको छ।

यी दुवै भारतीय दस्तावेजले कालापानी र गुन्जीमा सन् १९५८ यता नै भारतीय सुरक्षा पोस्ट रहेको र त्यो क्षेत्रमा भारतीय सेनाले निरन्तर गस्तीसमेत गर्ने गरेको देखिएकाले उक्त क्षेत्र सन् १९६२ को भारत-चीन युद्धभन्दा अगावैदेखि अतिक्रमणमा परेको थियो भन्ने प्रस्ट हुन्छ। 

भारतीय विदेशमन्त्री दिनेश सिंहको नेपाल भ्रमण लगत्तै २४ जुन १९६९ मा तत्कालीन प्रधानमन्त्री कीर्तिनिधि विष्टको अन्तर्वार्ता द राइजिङ नेपालमा प्रकाशित भएपछि भने नेपालको उत्तरी सीमामा रहेका भारतीय चेक पोस्टहरू हट्नुपर्ने भन्ने माहोल सिर्जना भएको देखिन्छ। त्यसको करिब दुई महिनापछि परराष्ट्र सचिव स्तरमा नेपाली र भारतीय प्रतिनिधिबीच दिल्लीमा वार्ता सुरु भयो। 

१९६९ अगस्ट २९ देखि ३ सेप्टेम्बरसम्म नेपाल र भारतका परराष्ट्र सचिव क्रमशः यदुनाथ खनाल र टि.एन. कौल नेतृत्वको प्रतिनिधिमण्डल बीच ६ दिनसम्म लगातार वार्ता चल्यो। संयुक्त प्रतिनिधिमण्डल बीचमा भएको वार्ताको सारबारे ५ सेप्टेम्बरको आफ्नो अंकमा भारतीय अखबार दी इन्डियन एक्स्प्रेसले छापेको छ : 

‘उक्त खबर अनुसार नेपालले आफ्नो भूमि भारतविरुद्ध प्रयोग हुन नदिने भन्ने प्रतिबद्धतासहित उसलाई सम्पूर्ण रूपले आश्वस्त तुल्याएपछि सन् १९७० को अन्त्यसम्म उत्तरी सीमाका १७ चेकपोस्टमा रहेका ७० सञ्चार प्राविधिकसहित काठमाडौंमा रहेको ‘इन्डियन मिलिट्री लियाजन ग्रुप’ भारतले विनासर्त फर्काउन तयार भयो। तर भारतले काठमाडौंस्थित भारतीय दूतावासमा रहेको सैनिक सहचारीको भूमिकालाई अझ सशक्त बनाउने माग भने त्यहाँ राख्यो। 

उक्त वार्तामा सीमा समस्याको समेत उठान भयो तर त्यो गण्डक क्षेत्रको सुस्तामा मात्र सीमित रह्यो। नेपालले या त सन् १८१७ मा जारी भएको नक्सालाई आधार मानेर त्यसैअनुसार सुस्ताको सीमा विवाद अलग्गै रूपमा हल गर्नुपर्ने या त सर्वेक्षण नगरिएको टापुको भागका लागि त्यसको हकमा गण्डकको मध्यभागलाई सीमांकन रेखाका रूपमा स्वीकार गर्नुपर्छ भन्ने प्रस्ताव अगाडि सार्‍यो। नेपालले त्यसरी सुस्ताको जंगल र भारतीय अधीनमा रहेको नर्सही टापुमा आफ्नो अधिकार कायम गर्न चाह्यो। तर भारतले भने उल्टो नेपाललाई नर्सही टापु ९९ वर्षका लागि आफूहरूलाई लिजमा दिने प्रस्ताव गर्‍यो तर नेपालले लिजमा दिन अस्वीकार गरी त्यसमा आफ्नो पूर्ण स्वामित्व चाह्यो।’ 

उक्त वार्तापछि जारी गरेको संयुक्त वक्तव्यमा माथि उल्लेख गरिएका विषय उल्लेख भने नभई नेपाल भारतका प्रतिनिधिहरूबीच अहिलेका विद्यमान समस्याबीच खुलस्त छलफल भई आपसी मित्रता र विश्वास अझै सुदृढ भयो। आर्थिक, व्यापार एवं पारवहन, सिँचाइ एवं ऊर्जा त्यस्तै सीमा एवं सुरक्षाका विषयमा छलफल भएको भन्ने उल्लेख छ। (दी इन्डियन एक्स्प्रेस, ५ सेप्टेम्बर १९६९)

उत्तरी सीमामा रहेका १७ भारतीय चेक पोस्ट र सुस्ता क्षेत्रको समस्याको कुरा उठ्दा भने सन् १९५८÷५९ तिरै कालापानीमा रहेको भारतीय सुरक्षा फौजको उपस्थिति र त्यहाँ भारतद्वारा कब्जा भएको नेपाली भूभागबारे कतै कुनै प्रसंग नै उठेको देखिँदैन। त्यतिबेला नेपालको राष्ट्रिय पञ्चायतमा भएको छलफलमा समेत कालापानीको विषय उठेको पाइँदैन, दिल्लीमा दुवै मुलुकका प्रतिनिधिबीच छलफल चल्दासमेत त्यो विषय उठेको भन्ने त्यति बेलाका सञ्चारमाध्यममा सार्वजनिक भएको पाइँदैन। त्यस्तै भारत सरकारका अन्य दस्तावेजमा समेत त्यो विषय कतै पनि उल्लेख भएको भने देखिँदैन।

उपलब्ध पछिल्लो प्रमाणका अधारमा सन् १९५८ बाट कालापानीको भूभाग अतिक्रमण गरेर बसेको भारतीय सुरक्षाफौजलाई त्यहाँबाट सन् १९६९÷७० मा हटाउन विफल भएको नेपाललाई यतिबेला त्यो भूमि भारतीय अतिक्रमणबाट मुक्ति गर्ने चुनौती आइपरेको छ। गत नोभेम्बरमा आफ्नो राजनीतिक नक्सामा नेपाली भूभागलाई समेत समेटेर नक्सा प्रकाशित गरेको भारतले यसै मे महिनामा नेपालको उक्त भूभागमा सडक नै उद्घाटन गरेर बलमिच्याइँ गरेको छ। जसबाट नेपालले विगत केही दशकयता नेपालको नक्सामा छुटेको उक्त भूभागलाई नेपालले आफ्नो नक्सामा समेटेर नयाँ नक्सा प्रकाशित गर्दा दिल्लीमा उही पुरानो रोइलो सुरु भएको छ, जुन यसअघि पनि यस्तो समयमा हुने गरेको थियो। 

भारतीय संस्थापनले नेपालको इतिहासमा टंकप्रसाद आचार्यपछि कीर्तिनिधि विष्ट र विष्टपछि वर्तमान प्रधानमन्त्री केपी शर्मा ओलीलाई भारत विरोधी र प्रो-चिनियाँ नेपाली प्रधानमन्त्रीका रूपमा चित्रण गर्ने गर्छ। त्यसैले अहिले पनि नेपालले चीनको इसारामा नयाँ नक्सा जारी गरेको भन्ने आरोप उसले विभिन्न निकायबाट लगाइरहेको छ। भारतको यस्तो आरोप नयाँ भने होइन, हिजो सन् १९६९ मा कीर्तिनिधि विष्टले भारतलाई नेपालबाट आफ्ना फौज लैजाऊ भन्दा उनीहरूले चीनलाई मात्र नभई त्यसमा इजरायललाई समेत जोडेका थिए। त्यति बेलै दी इन्डियन एक्स्प्रेसमा प्रकाशित एक समाचारमा इजरायली सेनाले नेपाली सेनालाई तालिम दिएको र इजरायली सेना आधुनिक हातहतियारसहित नेपालमा लुकेर बसेकाले नेपालले यस्तो कदम चालेको भन्ने आरोप थियो। तर आरोप प्रत्यारोपलाई बन्द गरेर वास्तवमा नै नेपाल-भारतबीच देखिएका समस्याको समाधान गरी सम्बन्धलाई नयाँ उचाइमा कसरी पुर्‍याउने भन्नेमा सन् १९७० को भारतीय दस्तावेजले नै हामीलाई मार्गनिर्देश गर्न सक्छ।

सुगौली सन्धिले नै निर्दिष्ट गरेको नेपाल र भारत सीमा छुट्याउने नदी महाकाली नदी हो। त्यसको मुहान लिम्पियाधुरा र महाकाली पूर्वको जमिन नेपालको सार्वभौम भूभाग हो। भारतीय पक्षले बलजफ्ती रूपमा अतिक्रमण गरेर बसेको भए पनि त्यसमा भारतको पक्षमा प्रमाण छैन र सम्पूर्ण प्रमाण नेपालका पक्षमा छन्। जसलाई अब नेपाल र भारतबीचको द्वीपक्षीय वार्ताबाट टुङ्गो लगाउनुपर्छ भन्नेमा नेपाल स्पष्ट नै छ। 

हामी पुनः एकपटक सन् १९७० तिर फर्काैं, त्यतिबेला नेपाल-भारत सम्बन्ध निकै चिसिएको अवस्था थियो। एकातिर भारतीय सैनिकको फिर्ती त्यस्तै अर्कोतिर नेपालले माग गरेअनुसार भारतले व्यापार र वाणिज्य सन्धि अलगअलग गर्न पनि नमानेका कारण सन्धि नवीकरण हुन नसकी म्याद समाप्त भएर नाकाबन्दीसम्म लागेको अवस्था थियो।

त्यतिबेला भारतीय विदेश मन्त्रालयले आफ्नो गोप्य दस्तावेज मार्फत औपनिवेशिक मानसिकताले नेपालबारे चित्रण गर्दा हालैका दिनमा नेपाल-भारत सम्बन्धमा केही दरार आएको स्वीकार गर्दै त्यस्तो दरारलाई अवश्यम्भावी भनी करारसमेत गरेको थियो। उसले नेपाल ठूला छिमेकीका माझमा रहेर सधैं भारतसँग लाभ लिन खोजेको र यसले छिमेकीलाई हानि हुन सक्ने आँकलन गरेको थियो। नेपाल आफू सार्वभौमसत्ता सम्पन्न अलग मुलुक भएकाले छिमेकीविरुद्ध उभिन सक्छु भनी जनतालाई सधैं देखाउन चाहेको उल्लेख गर्दै अन्त्यमा नेपाल अर्थ र सुरक्षामा भारत निर्भर रहेको र भारतीय निर्भरताको विकल्प नरहेको छिट्टै महसुस गर्ने चेतावनीसमेत दिएको थियो।

त्यस्तै भारतले सोही दस्तावेजमार्फत स्वीकार गरेको विषय के हो भने नेपालमा बढ्दो भारत विरोधी भावनालाई मत्थर गरी नेपालमा आफ्नो सकारात्मक छवि कायम गर्न नेपालीहरूले बिछट्टै गर्व गर्ने उनीहरूको सार्वभौमिकतालाई हामीले सम्मान गर्दै त्यसमा उनीहरूलाई गर्व महसुस गर्न दिएर उनीहरूको आन्तरिक मामिलामा हस्तक्षेप बन्द गर्नुपर्छ। औपनिवेशिक मानसिकताबाट आएको भारतीय नीति आजका दिनमा पनि उनीहरूले नेपालको सार्वभौमिकताको सम्मान नगरी आन्तरिक मामिलामा हस्तक्षेप बढाएर कार्यान्वयन गरिरहेका छन् जुन नेपाल-भारत सम्बन्ध सुदृढीकरणमा सबैभन्दा बाधक छ। भारतले त्यतिबेला स्वीकार गरेझैँ यतिबेला पनि पाँच वर्षअघिको भारतीय नाकाबन्दीबाट बिस्तारै सामान्यीकरणतर्फ अगाडी बढ्दै गरेको नेपाल-भारत सम्बन्धमा भारतले नेपालको सार्वभौमिकताको सम्मान नगरी बलमिच्याइँ गरिरहेकाले नेपालमा भारत विरोधी भावना बढ्दै गइरहेको छ। त्यसलाई मत्थर गर्न भारतले माथि उल्लेख गरेझैँ नेपालको सार्वभौमिकतालाई सम्मान गरेर लामो समययता थाती रहेको र सम्पूर्ण ऐतिहासिक प्रमाण दस्तावेजले नेपालको पुष्टि गरेको कालापानी भूभागबाट भारत विनासर्त ससम्मान फर्किनुपर्छ। 

सोही दस्तावेजमार्फत त्यतिबेला नेपालले आग्रह गरेबमोजिम विनासर्त भारतले नेपालमा रहेका ‘इन्डियन मिलिट्री लियाजन ग्रुप’लाई फिर्ता लैजाने उल्लेख गरेको थियो। त्यस्तै भारतले त्यतिबेला नेपाल र भारत दुवैले आफ्ना दूतावासमा मेजर जनरल तहमा सैनिक सल्लाहकार राखेर सैन्य सम्बन्धलाई बलियो बनाउने प्रस्ताव गरेको भए पनि त्यसलाई नेपालले खुला दिलले स्वीकार गरेन र त्यो कार्यान्वयनमा आएन। त्यहाँ गण्डक-सुस्ताको सीमा विवादसँगै उसको अधीनस्थ रहेको त्यहाँको नर्सही टापुमा आफ्नो अधिकार कायमै राख्ने उल्लेख भएको भए पनि कालापानीबारे कहीँ कतै उल्लेख छैन। (रिभ्यु अफ इन्डियन फरेन पोलिसी, सन् १९७० भारतीय बिदेश मन्त्रालय) 

यी सबै दस्तावेज र घटनाक्रमहरूबाट के झल्किन्छ भने सन् ९० को दशकभन्दा पहिले कालापानी क्षेत्रमा नेपालले ध्यान दिएन तर त्यसपछि देखि अहिलेसम्म नेपालले हरेक संयुक्त वक्तव्यमा कालापानीलाई समेट्दै आएको छ। नेपाल-भारतबीचका संयुक्त छलफलका एजेन्डामा छलफल नै नभए पनि कालापानीबारे नेपालले एजेन्डामा सूचीकृत गर्दै आएको छ। नेपालले लामो समयसम्म आफ्नो उपस्थिति नजनाई करिब करिब बेवास्ताझैँ गर्ने गरेको कालापानी भूभाग भारतले आफूलाई रणनीतिक महत्वको ठानेर बलजफ्ती रूपमा आफ्ना सुरक्षाकर्मी तैनाथ गरेर आफ्नो कायम गर्न हरसम्भव कोसिस गर्ने गरेको छ तर उपलब्ध प्रमाण भारतको पक्षमा नभई नेपालको पक्षमा छ। भारतले त्यसलाई प्रतिष्ठाको विषय नबनाई नेपालको सार्वभौमसत्ता र भौगोलिक अखण्डतालाई सम्मान गर्दै वार्तामा बसेर ससम्मान फिर्ता जानुको विकल्प छैन।

अन्नपूर्ण पोष्टको फुर्सद परिशिष्टांक १७ जेठ २०७७

ईलेनोर रुजबेल्टको त्यो नेपाल भ्रमण

 

ईलेनोर रुजबेल्टको त्यो नेपाल भ्रमण

ईलेनोर रुजबेल्टसँग त्यतिबेला अमेरिकाको कुनै कार्यकारी भूमिकामा थिइनन् । तर अमेरिकासहित सिंगो विश्वमा प्रभाव पार्न सक्ने विशिष्ट छविका कारण उनको नेपाल आगमनले अन्तर्राष्ट्रिय मञ्चमा ठूलो सांकेतिक अर्थ राख्दथ्यो ।

ईलेनोर रुजबेल्टको त्यो नेपाल भ्रमण
राजा त्रिभुवन र दुई रानीका साथ नारायणहिटीमा रुजबेल्ट (त्रिभुवनको वायाँपट्टी) ।  
 
१४ वैशाख २०७७ आइतबार

बंगालमा अनिकाल लाग्दा नेपालले खाद्यान्‍न निर्यात गरेको त्यो बेला

 

बंगालमा अनिकाल लाग्दा नेपालले खाद्यान्‍न निर्यात गरेको त्यो बेला

यही स्थिति रह्यो भने अहिले रोगलाई हामीले सहजै सामना गर्न सके पनि भोलिका दिनमा भोकलाई सामना गर्न सकौँला त ?

बंगाल-बिहारमा अनिकाल लाग्दा नेपालले खाद्यान्‍न निर्यात गरेको त्यो बेला
बंगालमा भोकमरीको बेलाका दृश्य ।  
 ४ वैशाख २०७७ बिहीबार



नेपाल साप्ताहिक ०४ वैशाख २०७७


राजा त्रिभुवनको शवमा भारतीय राष्ट्रिय झन्डा !

 

राजा त्रिभुवनको शवमा भारतीय राष्ट्रिय झन्डा !

कुनै एक मुलुकको राष्ट्राध्यक्षको पार्थिव शरीरमा राष्ट्रिय सम्मानका नाममा कुनै अर्को दोस्रो मुलुकको राष्ट्रिय झन्डा नै ओढाउनु भने विचित्र देखिन्छ ।

राजा त्रिभुवनको शवमा भारतीय राष्ट्रिय झन्डा !
दिल्लीमा त्रिभुवनलाई श्रद्धाञ्जली दिँदै जवाहरलाल नेहरु ।  
४ चैत्र २०७६ मंगलबार


नेपाल साप्ताहिक ०४ चैत्र २०७६

न्यूयोर्कमा नेपाली राजदूतमाथि छुरा प्रहार हुँदा...

  न्यूयोर्कमा नेपाली राजदूतमाथि छुरा प्रहार हुँदा... -  सन्तोष खडेरी हृषिकेश शाह प्राध्यापक , राजनीतिज्ञ , कुटनीतिज्ञ , मन्त्री , संविधान मस...